Henryk Pieczul, członek rzeczywisty Związku Polskich Artystów Fotografików Okręg Świętokrzyski w Kielcach od 1979, nr leg. 528. Członek ZAiKS (sekcji autorów prac fotograficznych) od 1977r.
Ur. 17 grudnia 1941 w Wilnie, od 1945 roku związany z Kielcami, gdzie uzyskał wykształcenie średnie ogólnokształcące oraz zawodowe w zakresie fotografii - w Kielcach i Warszawie (Technikum Fototechniczne). W latach 1957 – 1960 był uczniem i laborantem w zakładzie fotograficznym fotografa kieleckiego Zygmunta Hamerskiego. Ukończył też kursy fotograficzne wyższego stopnia w Poznaniu oraz kurs kinematograficzny. Fotografią zajmował się zawodowo od 1960 roku.
W latach 1964 – 1988 był organizatorem i kierownikiem pracowni fotograficznej w Muzeum Świętokrzyskim (od1975 Muzeum Narodowym), którą rozbudowano i wyposażono w nowoczesny sprzęt laboratoryjny. Założył archiwum negatywów, do którego włączono klisze i błony znanych kieleckich fotografów (m.in. Stanisława Rachalewskiego i Henryka Poddębskiego), a pozostawił ich po sobie ponad 47000. Wyspecjalizował się w fotografii dokumentalnej, wykonując zdjęcia różnorodnych muzealiów dla wielodziałowego muzeum macierzystego i jego oddziałów oraz muzeów regionalnych, a także dla potrzeb muzealnej pracowni konserwatorskiej (fot. w podczerwieni, ultrafiolecie, świetle sodowym, analitycznym). W latach 1988 – 2005 wykonał, liczącą dziesiątki tysięcy negatywów, dokumentację dla Muzeum Narodowego w Krakowie, fotografując m. in. Galerię Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach, zbiory ceramiki i rzemiosła artystycznego oraz unikatową kolekcję numizmatów E. Hutten-Czapskiego. Fotografie Pieczula cechuje zawodowy perfekcjonizm i obiektywizm w wiernym oddaniu charakteru obiektów, a także ich różnorodność. Dokumentował np. badania na stanowiskach archeologicznych oraz budownictwo i kulturę materialną wsi Kielecczyzny (wykorzystaną m. in. w Parku Etnograficznym Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni), a także prace konserwatorskie przy polichromiach ściennych w kościołach i cerkwi. Wykonywał zdjęcia wielkoformatowe na stałe i czasowe ekspozycje muzealne, liczne przeźrocza (m.in. na pokazy audiowizualne), a nawet zdjęcia lotnicze. Fotografował dzieła współczesnych artystów, np. znanego kieleckiego malarza Krzysztofa Jackowskiego. Wyrazem uznania dla jego osiągnięć w fotografii dokumentalnej było powołanie go na członka sekcji fotografii naukowej ZPAF w 1977 roku.
Henryk Pieczul zajmował się również z powodzeniem fotografią artystyczną, uczestnicząc w licznych wystawach Świętokrzyskiego Towarzystwa Fotograficznego, Fotoklubu „Kontrast” i artystycznej „Grupy 10X10” przy kieleckiej delegaturze ZPAF (1976-1978). Zadebiutował w 1973 roku na III. Biennale Krajobrazu Polskiego w Kielcach i odtąd uczestniczył w 40 wystawach krajowych i kilkunastu zagranicznych, jako jeden z twórców tzw. kieleckiej szkoły krajobrazu, stawiającej za cel realistyczny "portret ziemi”. Miała ona dokumentować krajobraz rolniczy i przemysłowy, zabytki oraz życie społeczności miast i wsi. Stosunek Pieczula do krajobrazu wyraził się w pełni w indywidualnej wystawie „Kakonin wiosną 1978”, będącej surowym, nie upiększonym obrazem codzienności chłopskiego obejścia. To nastawienie widoczne jest w jego zdjęciach podwórek kieleckich oraz w dramatycznych przykładach dewastacji przyrody, degradacji naturalnego środowiska człowieka. Dramat autodestrukcji przyrody pokazał w niezwykłych zdjęciach wulkanu Etna. Częstym motywem zdjęć Pieczula są zabytki, m. in. na wystawach „Zabytki województwa kieleckiego” (1974) i „Zamek w Niedzicy” (1980), sprzężone integralnie z krajobrazem, zaskakujące detalami. Odkrywanie szczegółów architektoniczno-rzeźbiarskich jest szczególną cechą tych zdjęć.
Wyprawę na Litwę, do miejsc dzieciństwa, zilustrował pełnymi emocji zdjęciami, których symbolem jest kamień w wodach jeziora Świteź („Wilno i okolice”, 1986). Wrażliwość na piękno przyrody ujawnił w barwnych zdjęciach kwiatów na wystawie „Urok i barwy kwiatów” (1990). Wykonywał też portrety dzieci (wystawa „Dziecko” 1998). W 1991 roku fotografował papieża Jana Pawła II podczas odwiedzin Muzeum Narodowego w dawnym Pałacu Biskupów Krakowskich w Kielcach (negatywy w Muzeum Historii Kielc). Zdjęcia czarno – białe i barwne Henryka Pieczula zostały opublikowane w dziesiątkach wydawnictw prezentujących dorobek kieleckiego środowiska fotograficznego (m. in. w albumach: „Kieleckie krajobrazy” 1983 i „Sztuka Ziemi Kieleckiej – Fotografia 1997) oraz w wydawnictwach naukowych, popularnonaukowych i turystycznych, albumach, periodykach i prasie. Był uznanym działaczem społecznym (także „Solidarności” w 1980), członkiem Zarządu Okręgu Świętokrzyskiego ZPAF i Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej (dwie kadencje); wspierał plenery fotograficzne. Miłośnik przyrody, uprawiał wędkarstwo i sporty (narciarstwo klasyczne, żeglarstwo). Koleżeński, uczynny i gościnny, zwolennik tradycyjnej kuchni.
Wielokrotnie wyróżniany i nagradzany, m.in. I. nagrodą na IV. Biennale Krajobrazu Polskiego (1975), I. nagrodą i złotym medalem Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce na VII. Biennale K. P (1981) oraz licznymi dyplomami. Honorowy członek Francuskiego Muzeum Fotografii w Paryżu – Bievres (1982). W 1980 był stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużony Działacz Kultury i Za Zasługi dla Kielecczyzny.
Opracowanie tekstu: Bogusław Paprocki.